🕊 Je hoeft niet meer alles mee te nemen
Jarenlang droeg ik dingen met me mee die niet van mij waren.
De pijn van anderen. Hun chaos. Hun verwachtingen.
Hun stilte. Hun teleurstelling. Hun overlevingsstrategieën.
Ik werd de fixer.
De sterke.
Degene die altijd wist wat hij moest doen.
Zelfs toen ik van binnen aan het inbreken was.
Ik dacht:
"Als ik het nog even volhoud, gaat het misschien over."
"Als ik stil blijf, gaat er misschien niemand weg."
"Als ik blijf geven, zal ik misschien eindelijk genoeg zijn."
Maar dit is wat ik nu weet:
Die zwaarte was nooit de mijne.
Die verantwoordelijkheid lag nooit bij jou.
Het is niet de bedoeling dat jij iedereen omhoog houdt.
Om het emotionele anker te zijn.
De rust in elke storm.
De genezer, de gids, de veilige plek — voor iedereen behalve voor jezelf.
Zo verdwijnen vrouwen.
Stil. Langzaam. Prachtig.
Totdat je op een dag in de spiegel kijkt
en besef dat je niet eens meer weet wat je voelt.
Maar daar houdt het nu mee op.
Dit is uw toestemming
om het allemaal neer te leggen.
Het schuldgevoel.
Het generatietrauma.
De rollen die je nooit hebt gekozen.
De verwachtingen waar je nooit mee akkoord bent gegaan.
Je hoeft niet meer alles mee te dragen.
Je hoeft je waarde niet te bewijzen door lijden.
Je hoeft niet alles bij elkaar te houden om beminnelijk te zijn.
Je hoeft hen niet te redden om jezelf te redden.
Je krijgt rust.
Jij krijgt de kans om te ontvangen.
Je kunt opstaan - zonder het gewicht van de wereld op je rug.
Dus ademhalen.
Huil als je dat nodig hebt.
Laat het vallen.
De vrouw die je wordt
hoeft niet mee te dragen wat het meisje dat je was, gebroken heeft.
